«Κάτι που λέγεται ζωή»
Μικρά εκατομμύρια κοψίματα στην υπερβολικά μεγάλη καρδιά σου. Καημένο κορίτσι αισθάνεσαι τα πάντα. Βλέπω τα γδαρσίματά σου. Φαίνονται στα χέρια, στα πόδια ακόμα και στο χαμόγελό σου. Σκουριά στα ασημένια κουτάλια σου, κενά στο βένθος της θάλασσάς σου. Μικρή, ελάχιστη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Όλοι αναπνέουν, εσύ πνίγεσαι. Μέσα στα ατελείωτα δάκρυα και στις ελπίδες που έλιωσαν. Κολλημένη στον πάτο με φύκια τυλιγμένα ασφυκτικά γύρω από το λαιμό τα χέρια και τα πόδια σου. Αδυναμίες του μυαλού. Παλεύεις να ξεφύγεις, αξίζει; Ζεις μα και όχι. Δεν πιστεύεις, βαρέθηκες να προσπαθείς. Ένα μαχαίρι, ένα σκοινί και κάτι που λέγεται ζωή. Πριν κάνεις την επιλογή θέλω να ξέρεις. Ήμουν και είμαι εκεί για εσένα. Εκεί όταν έχασες ελπίδα στους πάντες. Εκεί όταν βαρεθείς να μονομαχείς με εκείνους τους μυς που κρατούν ψηλά το περήφανο, ψεύτικο χαμόγελό σου, με τα όνειρα που έγιναν θρύψαλα σε μια στιγμή. Τα γυάλινα κορίτσια σπάνε αγάπη μου, έπρεπε να το έχεις καταλάβει. Πάντα θα βρίσκομαι κάπου κρυμμένος στα βάθη του μυαλού σου, στα πιο σκοτεινά και απόμακρος μέρη της ψυχής σου. Περιμένω να με αφήσεις να σε παρηγορήσω. Μπορείς να έρθεις σε εμένα όταν αγανακτήσεις.
Αιώνια
ο θάνατος
