Οι 201 της Καισαριανής
Έτσι ξαφνικά φεύγουν οι εποχές, και οι χειμώνες και τα καλοκαίρια.
(Και πάνω από όλα ηχούν οι σειρήνες πολέμου)
Οι αιώνες μοιάζουν με στιγμές που αργοσβήνουν πριν προλάβεις να τις ζήσεις.
Έτσι ξαφνικά αποφασίστηκε και η εκτέλεση των διακοσίων αντρών.
Στα μεγάφωνα των φυλακών του Χαϊδαρίου ανακοινώνονται τα ονόματα.
Στα αυτιά μου φτάνει και το δικό σου.
Κάνει αντίλαλο στον βαθύτερο φόβο μου.
Ανάμεσα από τα σίδερα παρατηρώ κοκκαλωμένη, την ελπίδα να με χαιρετάει και ύστερα να αποχωρεί με το κεφάλι της σκυμμένο.
Η εποχή αλλάζει.
Έτσι ξαφνικά όπως άλλαξαν και οι προηγούμενες.
1 Μαϊου 1944.
Η άνοιξη μοιάζει με στολισμένο επιτάφιο.
Πριν χαράξει σε αντικρίζω για τελευταία φορά.
Με περηφάνεια μπαίνεις σε κείνο το φορτηγό και στοιβάζεσαι με τους υπόλοιπους.
Η πλάση νεκρώνει, το έγκλημα πολέμου διαπράττεται.
Και ένα από τα θύματα ήσουν εσύ.
Ο αγαπημένος μου από όλους τους ανθρώπους.
Και όταν την επόμενη μέρα με ελευθέρωσαν.
Την ελευθερία, που για αυτήν ρίσκαρα καθημερινά επί χρόνια στη ζωή, δεν την ένιωσα.
Γιατί σε εκείνο το τελευταίο σημείωμα που είχες στην τσέπη σου…
Άφησα την τελευταία μου πνοή, ξεγράφτηκα από τον κόσμο
Και με έθαψαν ανάμεσα στις λέξεις από μελάνι.
Έκλεισα τα μάτια μου, έτσι ξαφνικά, σαν το σώμα σου ξάπλωσε απαλά στο χώμα, δίπλα από το δικό μου.
Οι 201 της Καισαριανής.
Εμπνευσμένο από την ταινία «Το τελευταίο σημείωμα» του Π. Βούλγαρη
