«Η μικρή σου υπομονή»
Έτσι ξαφνικά…
Έτσι ξαφνικά ήρθε το χαρτί της κατάταξής σου και έφυγες…
Επώδυνο, και πολύ μάλιστα. Δεν έφυγες για πάντα, το ξέρω. Αλλά οι μέρες δεν περνάνε με τίποτα πλέον… Κάθε πρωί μού είναι όλο και πιο δύσκολο να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου. Ξεχνάω να τρώω, να κοιμάμαι, να διαβάζω, αλλά ποτέ δεν ξεχνάω εσένα. Μα ποτέ όμως! Περίεργο αίσθημα ένας άνθρωπος να σε κάνει να χάνεις τους ρυθμούς σου. Κάθομαι και μετράω τις μέρες λες και είμαι εγώ κλεισμένη στον στρατό. 226 και σήμερα, 225 και σήμερα και πάει λέγοντας. Εκεί απομονωμένη στη γωνιά μου, περιμένοντας τις μέρες να περάσουν. Η κατάθλιψη έχει αρχίσει να με πλησιάζει απειλητικά. Ο συνδυασμός των πάντων είναι που με ρίχνει κάθε μέρα και πιο πολύ. Ο καιρός που με κάνει να τρέμω, ο ήλιος που μόλις αχνοφαίνεται, η κούραση, η στενοχώρια, τα πάντα. Περιμένω τα Χριστούγεννα πώς και πώς. Να σε δω επιτέλους, να μπορέσω να πάρω τα πάνω μου..
Όλα αυτά κι άλλα τόσα που έχω μέσα μου, θα μπορούσα να στα στείλω ή να σου τα πω στο τηλέφωνο… αλλά δεν θέλω να σε ρίξω κι εσένα. Οπότε για μια ακόμη φορά ένα κενό χαρτί θα δεχτεί το μέσα μου.
«Η μικρή σου υπομονή»
