Μια διαφορετική γιορτή

Την περασμένη Πέμπτη το σχολείο μας γιόρτασε για άλλη μια φορά την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τιμώντας το μεγάλο "Όχι" και όλους εκείνους που πολέμησαν για να υπερασπιστούν την πατρίδα μας.

Θα ήταν ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς για μια φορά τα πρόσωπα αυτά ως ανθρώπους και όχι σαν αγάλματα του παρελθόντος. Ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, με συναισθήματα και ανησυχίες, φόβους, χαρές και λύπες και όχι απλά γενναίους στρατιώτες, ατρόμητους υπερασπιστές της πατρίδας. Ανθρώπους που είχαν αφήσει πίσω τους οικογένεια και φίλους για να πολεμήσουν.

Φέτος, λοιπόν, η θεατρική παράσταση που ανέβηκε στο σχολείο στο πλαίσιο της εθνικής εορτής ήταν αφιερωμένη σε αυτή την πλευρά των αγωνιστών, την ανθρώπινη τους πλευρά. Θέμα της παράστασης ήταν τα γράμματα από και προς το μέτωπο, αυτά που έστελναν οι στρατιώτες σε συγγενείς και φίλους και αυτά που οι τελευταίοι έστελναν στους πρώτους. Μέσα από τα γράμματα αυτά οι μαθητές ήρθαν σε επαφή με τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων που έζησαν την εμπόλεμη αυτή κατάσταση. Είδαν τον τρόμο του νέου φαντάρου που έμαθε πως έπεσε ο πρώτος νεκρός του μετώπου και τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως κανενός η επιστροφή δεν ήταν εγγυημένη. Τη χαρά εκείνου που γράφει στην οικογένειά του για τις συνεχόμενες νίκες της πλευράς του και για τον ενθουσιασμό αυτού που λαμβάνει ένα δέμα. Γνώρισαν τον χωρατατζή που γράφει στη μητέρα του για τα αστεία περιστατικά του μετώπου, και εκείνον που, παρά τον πανικό και την σύγχυση που επικρατούσαν, βρήκε τον χρόνο να γράψει μια καρδούλα στην αδελφή του για να τη βεβαιώσει πως είναι καλά. Εκείνον που άφησε τον πόλεμο, όμως ο πόλεμος δεν τον άφησε ποτέ και, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, δεν κατάφερε να μιλήσει για αυτά που είδε και έζησε. Ένιωσαν τη δύναμη που αντλούσε ένας στρατιώτης από το αγαπημένο του πρόσωπο, εκείνη που αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του για να την προστατεύσει.

Η παράσταση αυτή, επομένως, δεν ήταν αφιερωμένη στον αγώνα, αλλά στους ανθρώπους και στον αγώνα τους να μείνουν άνθρωποι.

#Νέα