Κάποιες σκέψεις πάνω στο «Τις πταίει σήμερα;»
Άραγε ήξεραν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας τι άλλο χειρότερο μπορούσαν να ζήσουν; Το χρέος τους το ξεχρέωσαν, αλλά δυστυχώς το πληρώνουν ακόμα. Ποιοι είναι υπαίτιοι όμως για αυτή την καταστροφή; Στην πραγματικότητα, άμα καθόμασταν και απαριθμούσαμε όσους είναι υπεύθυνοι για ό,τι κακό έχει γίνει όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά σε όλον τον κόσμο, δεν θα τελειώναμε ποτέ. Εξάλλου, υπάρχουν πράγματα που ξέρουμε από την ιστορία μας και άλλα που δεν βγήκαν στο φως ποτέ, Πολύ παλιά, όταν υπήρχε η ακμή των φιλοσόφων και των αστρονόμων που μελετούσαν τον πλανήτη μας και ακόμα παραπέρα, το ανθρώπινο είδος νόμιζε ότι είχε πλήρη γνώση των πάντων. Αλλά ακολούθησαν δύσκολες εποχές με τυραννία και ηγεμόνες αδίστακτους, με μέτρα που έκαναν τους ανθρώπους δύσκολα να επιβιώνουν και με το πέρασμα των χρόνων ήρθε τελικά και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η παρουσία του Χίτλερ έχει αφήσει το στίγμα της ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες και σε άλλες που φαίνεται να θέλουν να υιοθετήσουν το σκεπτικό του. Βλέπουμε και τώρα το 2017 με την εκλογή του νέου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, να λαμβάνονται μέτρα για την απομάκρυνση των «προσφύγων» από τη χώρα, να κλείνουν σύνορα και να απαιτείται σεβασμός στην «απόλυτη δημοκρατική μοναρχία» !!! Αλλά ο νέος πρόεδρος δεν εκλέχθηκε μόνος του. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών πήρε αυτή την απόφαση, φανερώνει την ηθική που τους έχει κυριεύσει. Αναρωτιέμαι καμιά φορά, μα καλά αυτοί οι άνθρωποι που δουλεύουν για αυτή την εξουσία δεν θα παραπονεθούν, δεν θα πάνε αντίθετα στα συμφέροντα των λίγων, μαζί με τον υπόλοιπο λαό; Όλοι το πιστεύουν, αλλά κανείς δεν το πράττει. Δεν είναι πια όπως κάποτε, που οι άνθρωποι θα παίρνανε τους πυρσούς και θα καίγανε το βασίλειο. Τώρα ζούνε με τον φόβο μήπως απειληθεί η ζωή τους και η οικογένειά τους από κάποιον ανώτερο, που και αυτός θα απειλείται από τον εκάστοτε άρχοντα. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει, αλλά οι άνθρωποι μάλλον δεν ξέρουν τι θέλουν, καθώς το ατομικό συμφέρον υπερνικά το κοινωνικό. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η κατάλυση της τυραννίας έγινε από ανθρώπους και όχι από εμβάσματα, με πείσμα και θάρρος. Δεν προτείνω βέβαια τον πόλεμο ως λύση, γιατί μόνο λύση δεν είναι. Αλλά και η γνώση της ιστορίας μας είναι πολύτιμη, καθώς μας καθοδηγεί από την σκέψη στην πράξη, παρόλο που πολλές φορές γίνεται το αντίθετο. Γι΄ αυτό η ιστορία κάθε χώρας πρέπει να είναι γνωστή σε αυτόν που θέλει να αποκαλείται πολίτης της. Και οι αποφάσεις που θα παίρνει, θα πρέπει να ξέρει ότι αφορούν το σύνολο και όχι μεμονωμένα άτομα. Μόνος του είναι ένας πολίτης, μαζί όμως αποτελούν την κοινωνία, μια κοινωνία με άποψη και θέληση για μια ζωή με μέλλον. Και ο πολιτισμός μας, δεν πρέπει να κλείνεται σε μια φούσκα, και να παραμένει ο ίδιος με το πέρασμα των χρόνων. Για παράδειγμα, ο μέσος Ευρωπαίος θα δει ταινίες του Χόλυγουντ, γιατί αυτό είναι διάσημο, ή θα ακούσει αμερικάνικη μουσική, αλλά δεν θα βάλει ποτέ κορεάτικα τραγούδια στις μουσικές του προτιμήσεις, γιατί τα θεωρεί περίεργα. Αυτού του είδους η παγκοσμιοποιημένη σκέψη είναι που λείπει σήμερα από τον κόσμο. Άμα υπήρχε όμως μια ανοιχτή εικόνα του κόσμου, δεν θα είχαμε τόσο έντονα φαινόμενα ρατσισμού και θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα την κουλτούρα, αλλά και τα προβλήματα των άλλων λαών. Αν ανοίξουμε, λοιπόν, τα όρια του κόσμου μας, τότε μόνο θα υπάρχει πραγματική ελπίδα.
Διασκευή από κείμενο της Λυδίας Καλογεροπούλου
