Ευγενία Φακίνου, ένα όνομα, χιλιάδες ιστορίες.

«Η συγγραφή είναι αριστοκρατική τέχνη, όπως και να το κάνουμε.» δήλωσε ευθαρσώς η πρώτη καλεσμένη του λογοτεχνικού μας καφενείου, που άνοιξε για δεύτερη χρονιά τις πόρτες του, έτοιμο να υποδεχτεί το απάνθισμα των Ελλήνων λογοτεχνών. Το όνομά της φέρει στους ώμους του μια τρόπον τινά ιστορία, αφού όμως μας είπε και η ίδια –δίχως ίχνος κομπασμού- πολλά βιβλία της έχουν ξεφύγει από τον όρο ‘bestseller’ και έχουν μεταπηδήσει σε αυτόν του “longseller”, κοινώς έχουν αποκτήσει μια κάποια διαχρονικότητα που πολλοί φθονούν και επιζητούν. Η αναφορά βέβαια γίνεται στη γνωστή σε όλους Ευγενία Φακίνου, την οποία εξ απαλών ονύχων διαβάζουν. Ποιος φυσικά δε γνωρίζει τη μικρή ‘Αστραδενή’; Δουλεύεται και απαντάται ακόμη και στα σχολικά βιβλία! Το ‘μεγάλο’ λοιπόν αυτό ‘κορίτσι’, όπως αυτοσαρκαστικά χαρακτήρισε τον εαυτό της, βρέθηκε να πίνει καφέ μαζί με μαθητές β’ και γ’ λυκείου, ως συνεχίστρια των περσινών επισκεπτών του καφενείου και να μοιράζεται μαζί τους μικρά συγγραφικά μυστικά. Θιασώτρια του πάθους η ίδια, τόσο στη ζωή της όσο και στον τρόπο που γράφει τα βιβλία της, μας εξομολογήθηκε πως ξυπνά καθημερινά στις 3.00π.μ. και γράφει μέχρι τις 10.00π.μ. «Η πηγή έμπνευσης της γραφής σας;» τη ρωτήσαμε απορημένοι. «Μα τα πάντα!» δήλωσε ανενδοίαστα. «Κυρίως ένας συγγραφέας παρατηρεί πράγματα που άλλοι ούτε που θα πρόσεχαν, είτε αυτό σημαίνει να βλέπει κάποιο ντοκιμαντέρ» –που δεν μας έκρυψε πως πολλές φορές έχει δώσει το έναυσμα για να ξεκινήσει ένα βιβλίο της ή ακόμη και να μετατοπιστεί τελείως ο ρους της ιστορίας και να αχρηστευτούν σελίδες που έχει γράψει- «είτε να αρέσκεται να συνομιλεί με άλλους ανθρώπους. Το «Έβδομο Ρούχο» όπως μας είπε είχε ως αφορμή για να ξεκινήσει ένα τελετουργικό κηδειών στη ΝΑ Ασία και άλλα της βιβλία ξεκίνησαν λόγω μιας συνομιλίας της με ένα κοριτσάκι που καθάριζε κάποτε ένα φωταγωγό. Άλλη αφορμή ήταν κάποια συζήτηση με τον κάποτε τρίχρονο γιο της. Μάλιστα εκείνος της έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσει ουσιαστικά τη συγγραφή με το πρώτο έργο της, τη Ντενεκεδούπολη. Η Ευγενία Φακίνου όμως μας αποκάλυψε και το ποιόν των συγγραφέων, δίχως την παραμικρή αιδώ –αθυρόστομη και ευθύς όπως ήταν και ως προσωπικότητα. «Ο συγγραφέας πρώτον είναι άκρως ναρκισσιστής και χρειάζεται πάντα την καλή κριτική και τη φιλοφρόνηση. Κατά δεύτερον έχει το σύνδρομο που καλού παιδιού. Όμως ένας συγγραφέας πάντα νιώθει ημιτελής και γράφοντας προσπαθεί να καλύψει τα κενά της ψυχής του. Δεν είναι όσο ευτυχισμένος τον φαντάζεστε. Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος ζει την ευτυχία του δεν μένει εγκιβωτισμένος και μόνος σε ένα δωμάτιο για να καταθέσει την ψυχή του στο χαρτί. Να το ξέρετε αυτό. Οι αληθινοί συγγραφείς και όχι απλώς οι κατ’ επίφαση νιώθουν πιο μόνοι από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Εάν δεν έχεις περάσει δυσκολίες στη ζωή σου δεν γίνεσαι συγγραφέας γιατί το συγγραφιλίκι –θα το πω και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ- δεν είναι μια φυσιολογική ροπή του ανθρώπου.» Κάπως έτσι, με μια καθηλωτική και ίσως λυτρωτική εξομολόγηση μας σκιαγράφησε περίπου το πρόσωπο των συγγραφέων αγγίζοντάς μας συθέμελα και κάνοντάς μας να καταλάβουμε πολλά που μέχρι πρότινος αγνοούσαμε σχετικά με την ευαίσθητη και εύθραυστη ψυχοσύνθεσή τους. Ο διάλογός μας όμως δεν έμεινε μονάχα εκεί. Τα ουκ ολίγα βιβλία της –Αστραδενή, Το έβδομο ρούχο, Η Μεγάλη Πράσινη, Ζάχαρη στην Άκρη, Γάτα με πέταλα, Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα, Εκατό δρόμοι και μια νύχτα, Τυφλόμυγα, Ποιος σκότωσε το Μόμπυ Ντικ;, Έρως, θέρος, πόλεμος, Η μέθοδος της Ορλεάνης, Για να δει τη θάλασσα, Φιλοδοξίες κήπου, Οδυσσέας και Μπλουζ, Το τρένο των νεφών, Ελληνικό Πανόραμα- πέραν του ότι τα θεωρεί ως δεύτερα παιδιά της και όπως μια μάνα δυσκολεύεται να αφήσει τα παιδιά της να φύγουν από το σπίτι τους έτσι και η ίδια δυσκολεύεται να βάλει την τελεία της μα ακόμη πιο δύσκολα να τα παραδώσει στον εκάστοτε εκδοτικό οίκο. Όμως άπαξ και τα αποχωριστεί, σπάνια τα ξαναδιαβάζει και περνά μια περίοδο ενός χρόνου για την ίδια περίπου, κατά την οποία δεν γράφει παρά μόνο διαβάζει μέχρι να βρει την επόμενη ιδέα για να ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο της. Καθένα έργο της το αγαπά εξίσου –αν και κανένα δεν είναι αυτοβιογραφικό, αφού δεν την ενδιαφέρει να διαβάσει για την ίδια της τη ζωή πόσω μάλλον να γράψει- όμως το ‘Τρένο των νεφών’ το έχει ξεχωρίσει ιδιαιτέρως, όχι μόνο γιατί είναι διαποτισμένο με πάθος και κέφι αλλά και λόγω του δύσκολου εγχειρήματος που προσπάθησε να υλοποιήσει κατά τη συγγραφή του, την τεχνική της διακειμενικότητας. Μη έχοντας βρεθεί ποτέ στη Λατινική Αμερική, με όπλο της 28 βιβλία και 16 συγγραφείς, επιχείρησε μια σύζευξη πληροφοριών για να αποδώσει στις σελίδες την αίσθηση αυτής της μακρινής χώρας. Το κατάφερε εκπληκτικά, όμως ως επίγευση δεν μας έκρυψε πως της έχει απομείνει μια πικρία αφού το συγκεκριμένο βιβλίο που η ίδια θεωρεί ένα από τα καλύτερά της, δεν βρήκε την αποδοχή που η ίδια περίμενε και φανταζόταν. Τέλος μας αποκάλυψε πως της αρέσει να κρύβει μυστικά στις σελίδες των βιβλίων της ώστε να αποκτούν με αυτό τον τρόπο επίπεδα, κάποια προσιτά για λίγους. Ζεστή, φιλική και φανερά συνειδητοποιημένη δεν έλειψε να μας προειδοποιήσει πως ίσως οι περισσότεροι από εμάς να γράψουν κάποια στιγμή, όμως λίγοι θα γίνουν συγγραφείς. Ο συγγραφέας είναι σε μεγάλο βαθμό οι αναγνώσεις του και γι’ αυτό μας προειδοποίησε να μην βιαστούμε προτού διαβάσουμε. Όμως ό,τι και αν κάνουμε στη ζωή μας, είτε γίνουμε συγγραφείς, είτε όχι, μας συμβούλεψε να κυνηγήσουμε τη συντροφικότητα και το πάθος. Σε κανέναν δεν αρέσει η μοναξιά, ιδίως στους συγγραφείς που από μόνοι τους αφοσιώνονται σε μια πολύ μοναχική ασχολία. «Η ζωή δεν ζείται όταν είσαι μόνος» . Έτσι τοποθετήθηκε.. Και κάπως έτσι, χαρίζοντάς μας έναν τόσο εποικοδομητικό διάλογο μας ευχήθηκε ό,τι καλύτερο στη ζωή μας και πέρασε την πόρτα της εξόδου αφήνοντάς μας βυθισμένους στις σκέψεις μας να συλλογιζόμαστε και να προβληματιζόμαστε για τις δεδομένες μας αλήθειες που είχαν πλέον ανατραπεί. Γιατί αυτό κάνει ένας αληθινός, πνευματικός άνθρωπος. Ανακατεύει την ψυχή σου, σε κάνει να αμφισβητείς ό,τι θεωρούσες δεδομένο και εν τέλει σε γεμίζει με συναισθήματα και γνώσεις που ποτέ δεν φανταζόσουν. Ευχαριστούμε λοιπόν αυτή την ευρηματική γυναίκα για την ανασκόπηση των εαυτών μας αλλά και για την κατάθεση της ψυχής της σε εμάς τους ίδιους..

#ΛογοτεχνικόΚαφενείο