Παρέα με το συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα

Στον πρίγκιπα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και ευεργέτη της βιβλιοθήκης του σχολείου μας που δεν είναι πια μαζί μας.

Αποσπάσματα από την απομαγνητοφωνημένη συνάντηση του Μένη Κουμανταρέα με τους μαθητές του σχολείου μας. «Σήμερα έχουμε μαζί μας μια μεγάλη μορφή των ελληνικών γραμμάτων, έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συγγραφείς που μας κάνει την τιμή να βρίσκεται μαζί μας». Έτσι ξεκίνησε η συνάντηση των παιδιών της Ελληνογερμανικής Αγωγής με τον κ. Κουμανταρέα. Όμως ο ίδιος δεν φαίνεται να δέχεται αυτόν τον τίτλο. «Όντως είμαι από τους μεγαλύτερους συγγραφείς …σε ηλικία» αστειεύτηκε.

Για τον Μένη Κουμανταρέα «η δημιουργική γραφή , όταν γίνεται με σωστό τρόπο είναι δημιουργική, αλλιώς λειτουργεί αντίθετα. Αν η κατεύθυνση που δείχνουμε στα παιδιά είναι στενόμυαλη, και να έχουν ταλέντο, τους το στερεί. Η δημιουργική γραφή χρειάζεται μεν για να δώσει μια ώθηση, αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα ατομικό. Κατά τη γνώμη του , «ουσιαστικά η λογοτεχνία δε διδάσκεται, είναι κάτι που διαβάζεται και που υπάρχει μέσα σου ή δεν υπάρχει. Αναγνώστες μπορεί να είμαστε όλοι, σημειώνει, άνθρωποι που γράφουν λίγοι". Για εκείνον «το χιούμορ έχει πολύ μεγάλη σημασία. Το γέλιο, νομίζω, είναι ένα πολύ μεγάλο χάρισμα. Και νομίζω ότι το γέλιο είναι πιο δύσκολο από το δάκρυ». Και συνεχίζει «Το μόνο που δεν έχει η λογοτεχνία είναι ρατσισμό. Εγώ επηρεάστηκα από την αμερικάνικη λογοτεχνία, επειδή είδα συγγένειες με τα προβλήματα που είχα τότε. Αλλά πριν είχα διαβάσει αγγλική, ρωσική, γαλλική και γερμανική.» Αγαπάει τη ζωή. «Θεωρώ το ξενύχτι πολύ ωραίο, Δεν πρέπει μόνο να διαβάζεις για τις εξετάσεις, το βράδυ πρέπει να βγεις με φίλους» μην κάτσεις μέσα. Κι εκείνοι πλουτίζουν από σένα και εσύ από αυτούς». Χρόνος υπάρχει για όλα. «Εγώ είμαι της πεποίθησης ότι άμα σε ωθεί κάτι να το κάνεις, βρίσκεις χρόνο γι’ αυτό. Ίσως το κάνεις και κρυφά». Όσο για τη λογοτεχνία «Η λογοτεχνία είναι μια υπόθεση κρυφή, προσωπική. Ο συγγραφέας είναι μόνος του. Δύο πράγματα χρειάζονται στη λογοτεχνία. Η φαντασία και η παρατηρητικότητα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Αυτό που είναι στο χαρτί επάνω πρέπει να πάρει μια οντότητα. Θα πάρει όταν εκφράζει τις δικές μας σκέψεις και αισθήματα, δηλαδή τις δικές μας αγωνίες τα δικά μας προβλήματα. Αυτό που γράφεις στο χαρτί δεν είναι φωτογραφία αλλά στοιχεία δικά σου. Αλλά να πω πως με ενδιαφέρει και η ανταπόκριση που έχει στο κοινό ένα βιβλίο μου. Είναι, νομίζω, μια ικανοποίηση για τον κάθε συγγραφέα. Όταν πρωταρχίζεις να γράφεις δεν το σκέφτεσαι βέβαια». Στην ερώτηση ποιο είναι το αγαπημένο του βιβλίο μας απαντά :«Ο συγγραφέας δεν έχει αγαπημένο του βιβλίο. Είναι όπως όταν κάποιος έχει παιδιά. Ίσως να έχει αδυναμία σε κάποιο. Όταν γράφεις δίνεις ένα κομμάτι από τον εαυτό σου. Για μένα η λογοτεχνία είναι μια περιουσία, ένας θησαυρός».

#ΛογοτεχνικόΚαφενείο