Το μοιρολόι ενός θρανίου (Μέρος II)
Aλήθεια, έχει ποτέ αναρωτηθεί κανείς πόσο δύσκολο είναι το να είσαι θρανίο; Μάλλον όχι! Έχω ακούσει άπειρες συζητήσεις όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ καθηγητών που περιμένουν πώς και πώς να βγουν στη σύνταξη, προκειμένου να γλιτώσουν απ’ αυτούς τους «διαβόλους», τους μαθητές τους. Και για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ μάλλον αυτή τη στιγμή περίμενα. Θα μου πεις, πώς γίνεται να συνταξιοδοτηθεί ένα θρανίο; Κι όμως γίνεται! Η ζωή μου ποτέ ως τώρα δεν είχε κανένα ιδιαίτερο νόημα. Πάντα ήμουν απλά και μόνο ένα άψυχο αντικείμενο μέσα σε μια αίθουσα. Έτσι με αντιμετώπιζαν όλοι. Τα πράγματα στην καθημερινότητά μου κυλούσαν ήρεμα. Δε λέω, υπήρχαν άλλοτε και αστεία γεγονότα μεταξύ μαθητών και καθηγητών. H αγαπημένη μου στιγμή όμως ήταν οι κουβέντες μετά, όταν το κουδούνι είχε χτυπήσει και τα φώτα της αίθουσας έσβηναν. Ξέρετε, είναι σαν μια παράσταση που την ώρα της πράξης όλα φαντάζουν αληθινά, μα όταν η αυλαία πέφτει, τότε πράγματι η «παράσταση αρχίζει». Μυστικά, αστεία στιγμιότυπα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της μέρας, γκρίνιες και κάθε λογής κουτσομπολιά όλα εγώ τα έχω φυλαγμένα εδώ. Και κάπως έτσι περνούσε η καθημερινότητά μου, ώσπου μια μέρα πήρα μετάθεση κάπου σ’ ένα χωριό, στη μέση του πουθενά. Όλα έμοιαζαν σαν μια νέα περιπέτεια. Τα έξοδα για τη μεταφορά όλα πληρωμένα, οπότε τι έχω να χάσω, σκέφτηκα. Δωρεάν διακοπές και πού ξέρεις μπορεί να έχω και τα τυχερά μου! Μα τελικά, μάλλον οι προσδοκίες μου ναυάγησαν. Εκεί, λοιπόν, για να μη σας τα πολυλογώ, μόλις είχε ανοίξει ένα καινούριο σχολείο. Εμένα με βάλανε στην πρώτη Λυκείου. Ήταν με το ζόρι δέκα παιδιά ή μάλλον δέκα μικροί διάολοι, θα έλεγα. Από την πρώτη κιόλας μέρα, κατάλαβα ότι όλα θα πήγαιναν στραβά. Πώς έμπλεξα έτσι φέτος; Τώρα πάνε τα σχέδιά μου για το καλοκαίρι. Άντε, να γυρίσει να σε κοιτάξει καμιά μ’ ένα σωρό σκονάκια και τρίλιζες στο ενεργητικό σου! Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, ίσως έτσι δείχνω πιο… ώριμος θα έλεγα! Ναι ναι, ώριμος! Μα και η πρώτη μου μέρα στο μάθημα των Γαλλικών πραγματικά ήταν αξέχαστη. Για να είμαι ειλικρινής, είχα ακούσει διάφορα κοσμητικά για τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Ξέρετε απ’ αυτά που λένε τα παιδιά όταν αντιπαθούν. Στην πραγματικότητα όμως, η του λόγου της ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Δε φτάνει ο πονοκέφαλος που σου προκαλούσε από τις ασταμάτητες τσιρίδες της επί 45 ολόκληρα λεπτά, είχε κι ένα βαρύ χέρι ανάθεμά την! «Σιγά, μαντάμ, τι φταίει το θρανίο και το κοπανάς; Ο Άκης κάνει το γάιδαρο, εγώ θα την πληρώσω;» Α, ξέχασα να σας αναφέρω για τον Άκη. Αυτός λοιπόν ήταν ο «ωραίος» της τάξης. Όπως καταλαβαίνετε είχε και τις περισσότερες κατακτήσεις. Τα κορίτσια συνήθιζαν να του στέλνουν στα διαλείμματα ένα σωρό ραβασάκια και ζωγραφιές. Εκείνος, βέβαια, τα πετούσε στα σκουπίδια χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν έμπαινε καν στον κόπο να τα διαβάσει. Το πιο κωμικοτραγικό, όμως, απ’ όλα ήταν οι στιγμές με την Αντωνία. Ήταν κι αυτή ερωτευμένη με τον Άκη και, αυτό που κυρίως την χαρακτήριζε, ήταν μερικά παραπανίσια κιλά, θα έλεγα. Ή μάλλον καλύτερα πολλά, πάρα πολλά παραπανίσια κιλά. Δεν είμαι καθόλου ρατσιστής, όμως η συγκεκριμένη συνήθιζε στο διάλειμμα να χύνεται στην κυριολεξία πάνω μου, είτε ψάχνοντας την κασετίνα του Άκη για τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις, είτε τρώγοντας μετά μανίας το καθιερωμένο σάντουιτς με ντομάτα. Παραβλέπω το γεγονός ότι όλα τα ψίχουλα έπεφταν πάνω μου. Υπάρχουν και καρέκλες γι’ αυτή τη δουλειά! Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και οι 14 καρέκλες της τάξης, στράφηκαν προς το μέρος μου να με κοιτάζουν απειλητικά. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί δε χώνεψα ποτέ μου τον Άκη όλα αυτά τα χρόνια. Όλο σε μπελάδες μ’ έβαζε! Μ’ αυτά και μ’ αυτά το καλοκαίρι έφτασε. Για να πω την αλήθεια το διάστημα αυτό δε μου έλειψε κανείς τους ιδιαίτερα. Ένιωθα ελεύθερος. Οι μουτζούρες είχαν σβηστεί εντελώς από πάνω μου, οι φθορές μου είχαν πλέον αποκατασταθεί, ενώ ταυτόχρονα μπορούσα να αναπνεύσω ανενόχλητος και απολάμβανα τις χαρές της εργένικης ζωής μου. Δεν μπορώ να πω όμως ότι και τα επόμενα καλοκαίρια μου είχαν την ίδια τύχη. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο χρόνος δε σταματάει. Τα παιδιά είχαν πλέον αλλάξει. Είχαν ωριμάσει. Ήταν κύριοι και κυρίες πια. Η μέρα περνούσε ευχάριστα μαζί τους με τα αστεία τους, με τις ανησυχίες τους, με τις τρέλες τους, ακόμα και με τα κλάματά τους. Ξέρετε, δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να βλέπεις τους ανθρώπους να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται, να κάνουν όνειρα και να παλεύουν γι’ αυτά. Και σας το λέω εγώ, που μέσα σ’ αυτούς τους τοίχους έχω περάσει πολλά. Το σκέφτομαι καμιά φορά, τώρα που φτάνουμε στο τέλος, και κάποιες στιγμές με πιάνουν τα γέλια. Τα κορίτσια σταμάτησαν πια να ασχολούνται με τον Άκη. Νομική η Δέσποινα, Ψυχολογία η Μαρία, Πολυτεχνείο η Δήμητρα. «Ποιος ασχολείται πια μαζί του;» έλεγαν. Ωχ, τι έχουν να τραβήξουν οι καημένοι οι φοιτητές και όποιος άλλος δύσμοιρος τουρίστας έως 24 ετών τύχει να βρεθεί στο δρόμο τους, τώρα που το καλοκαίρι θα οργώσουν τα νησιά! Ακόμα κι η Αντωνία αγνώριστη έγινε. Μέσα σε λίγους μήνες, έχασε ίσαμε 20 κιλά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάει κι ο καημός της για τον Άκη. Το πιο αστείο όμως είναι ότι τώρα που η Αντωνία έγινε άλλος άνθρωπος, ο Άκης μάλλον άλλαξε γνώμη για τη σχέση του μαζί της. Τώρα είναι αργά, φιλαράκο! Ας πρόσεχες! Όλα εδώ πληρώνονται… Αυτό το τελευταίο, πραγματικά του το χρωστούσα για όλα όσα είχα περάσει εξαιτίας του. Όσο για τη Γαλλικού, δεν το γλίτωσε τελικά το τρελάδικο. Είναι βλέπετε και τα τυχερά αυτού του επαγγέλματος! Εγώ ετοιμάζομαι πλέον για νέες περιπέτειες. Ξέχασα να σας αναφέρω, ότι εδώ και μια βδομάδα ήρθε μια καινούρια από ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης. Μπορεί να είναι καρέκλα, μα τι πειράζει; Άλλα είναι τα σημαντικά στη ζωή… Και κάπως έτσι, ήρθε κι η τελευταία μέρα. Αναρωτιέμαι καμιά φορά γιατί έπρεπε να εισακουστούν έτσι εύκολα όλες αυτές οι προσευχές που έκανα τον πρώτο χρόνο μου εδώ, προκειμένου να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα το διάστημα αυτό. Οι πρωινές ώρες μού φαίνονταν βασανιστικές. Και να που τελικά έκανα λάθος. Αργά το κατάλαβες, είπα. Εεεε δε βαριέσαι, άλλοι πάλι δεν το καταλαβαίνουν ποτέ… Καλή τύχη να έχετε και μην αφήσετε τίποτα όρθιο στο πέρασμα σας, ξέρετε εσείς!
