Το μοιρολόι ενός θρανίου (Μέρος I)
Η ιστορία μου ξεκίνησε 30 χρόνια πριν. Ήμουν φρέσκος, άφθαρτος και η μυρωδιά της πλαστικίλας ήταν διάχυτη πάνω μου. Αυτή η κατάσταση, βέβαια, κράτησε μόνο για τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου, αφού στο έκτο έτος αυτά που απευχόμουν και κορόιδευα έγιναν πραγματικότητα. Έγινα δηλαδή καμβάς ενός μαθητή, ο οποίος εξέφραζε τα καλλιτεχνικά του ταλέντα πάνω μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως μέσα σε ένα μήνα με είχε ζωγραφίσει τόσες πολλές φορές, που οι κυρίες που με έκαναν μπάνιο, θεωρούσαν άσκοπο πια το να με καθαρίζουν. Οι φίλοι μου με φώναζαν «ο σημαδεμένος», πράγμα που με έβγαζε από τα ρούχα μου. Η χειρότερη στιγμή για μένα ήταν, όταν το διδασκόμενο μάθημα ήταν η Γεωμετρία. Οι διαβήτες και οι χάρακες που με περιτριγύριζαν ήταν αμέτρητοι και οι μαχαιριές που δεχόμουν χιλιάδες. Τώρα που το σκέφτομαι, η χειρότερη μέρα της ζωής μου ήταν το Φεβρουάριο του 2008, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Ήταν Απόκριες. Όλα τα παιδιά είχαν φέρει γλοιώδη και ανθρακούχα ροφήματα, τα οποία έλουζαν το λείο και σκληρό κορμί μου, ευνοώντας στη συνέχεια τα κομφετί και τα ποπ-κορν να κολλήσουν πάνω μου. Τι ντροπή, Θεέ μου; Βέβαια, δεν πρέπει να παραμεληθεί η βοήθεια που προσέφερα κάθε πρωί στους νυσταγμένους μαθητές και μαθήτριες, κατά προτίμηση, που με χρησιμοποιούσαν σαν ανατομικό μαξιλάρι. Μεταξύ μας, μερικές φορές το απολάμβανα, αφού πάνω μου ξάπλωναν τα πιο ωραία γυναικεία κορμιά. Μόνο που το σκέφτομαι, μου σηκώνονται τα πριονίδια. Η περίοδος των Χριστουγέννων ήταν η αγαπημένη μου. Όχι μόνο η δικιά μου, αλλά και των συναδέλφων μου. Ο ελεύθερος χρόνος που είχαμε ήταν απεριόριστος. Ωραίες στιγμές! Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Από όταν βγήκα στη σύνταξη η ζωή μου είναι πιο ήρεμη και βαρετή από ποτέ. Όλη την ημέρα είμαι κλεισμένος μέσα σε μια σκοτεινή αποθήκη. Σαν να μην έφτανε αυτό, η υγρασία μου έχει προκαλέσει και κάποια προβλήματα παραμόρφωσης, ενώ δεν ασχολείται πια κανείς μαζί μου. Νιώθω πολύ φθηνός. Οφείλω όμως να ομολογήσω, ότι παρά τις όποιες δυσκολίες, έζησα μια γεμάτη και ωραία ζωή!
