Ο Αύγουστος Κορτώ αποκαλύπτεται χωρίς φόβο… αλλά με πάθος

Χειμαρρώδης, απολαυστικός, χιουμοριστικός, αυτοσαρκαστικός, αφοπλιστικά ειλικρινής: Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω όχι μόνο τις πληροφορίες αλλά και το κλίμα αυτής της συνάντησης με τον Αύγουστο Κορτώ, τον δημοφιλή, προκλητικό συγγραφέα, που αποδέχτηκε την πρόσκληση του Λογοτεχνικού μας Καφενείου.

18 χρονών θεωρούσε τον εαυτό του σπασικλάκι, που γι αυτόν η συγγραφή δεν υπήρχε ούτε σαν φαντασίωση, ήταν μια «τζακάτη» μεγαλοαστική απασχόληση, αντιμετωπίζει τη συγγραφή ως μια πολύ απολαυστική, συστηματική δουλειά, που σε πρώτη φάση φιλτράρει και αξιολογεί ο καλλιεργημένος και ακομπλεξάριστος σύντροφός του, πολλές φορές μια συγγραφή είναι μια μεγάλη εγκυμοσύνη που όμως αποδεικνύεται ανεμογκάστρι, θεωρεί την ιατρική μια επιλογή που έκανε επηρεασμένος από τον πατέρα του και για το καλό της μητέρας του, αλλά τον ενοχλούσε που οι ασθενείς έχουν την εξοργιστική συνήθεια να πεθαίνουν, η ασθένεια της μητέρας του τον οδήγησε σε αντιστροφή ρόλων και σε μια πρώιμη ωρίμανση, άφθονες μητρικές φιγούρες υπάρχουν στα βιβλία του, ακραίες, άγιες ή διαβολικές, έκανε το χρέος του ως γιος με το βιβλίο της Κατερίνας, η σχέση μάνας – παιδιού είναι πολύ ιδιαίτερη ειδικά στην ελληνική κοινωνία, αποκατέστησε τη σχέση του με τον πατέρα του, που θυμίζει Ρομά, εξηγεί την επιρροή της γαλλικής λογοτεχνίας στην επιλογή του καλλιτεχνικού του ψευδώνυμου, γράφει και στα αγγλικά και στα ελληνικά, θεωρεί την αγγλική μια πολύ πλούσια γλώσσα, πολλά έργα του τα ξαναγράφει στα ελληνικά, ξεπέρασε τη φυσική του συστολή χάρη στην ψυχοθεραπεία και το ΦΒ, κακίζει τους εκδότες που προσέφεραν εκδοτική στέγη στην τρομοκρατία, δεν δαιμονοποιεί τα best seller, έχει δύο βαφτιστήρια αγγελούδια , είναι ενάντια στη δημοσιογραφία που «εκτρέφει κοράκια» , θεωρεί ουσιαστική πολιτική πράξη το να κάνει σωστά τη δουλειά του, για αυτόν η αριστερά θα μπορούσε να είναι ένας φωτισμένος πολιτικός χώρος, ουμανιστικός και με ρεαλιστικές προτάσεις, θεωρεί τα μέλη του Ποταμιού καλά παιδιά, αλλά δεν γνωρίζει αν έχουν σταθερή πολιτική γραμμή, γράφει αποκλειστικά ένα είδος μυθιστορήματος κάθε φορά, το παιδικό μυθιστόρημα τον αγχώνει περισσότερο, γιατί τα παιδιά είναι πιο απαιτητικοί αναγνώστες, στόχος του το καλογραμμένο «διαβαστερό» βιβλίο, πολύ θα ήθελε να είχε αδελφάκι, η γραφή είναι ένα ανυπόκριτο προσωπικό ξεγύμνωμα προέκταση της ψυχανάλυσης, συστήνει προσοχή στην αυτοαναφορικότητα των επίδοξων συγγραφέων, πολύ διάβασμα και συστηματικό γράψιμο , δεν ξαναδιαβάζει τα παλιά του βιβλία, αγαπημένο του βιβλίο εκτός από αυτό της Κατερίνας το «16», αποφασίζει ο ίδιος για τους τίτλους και τα εξώφυλλα των βιβλίων του, δεν πρόκειται να παρέμβει στα ανέβασμα της θεατρικής παράστασης του βιβλίου της Κατερίνας, συμβουλεύει να μην εναγκαλίζεται ένας νέος άνθρωπος μια ιδεολογία άκριτα αλλά με νηφαλιότητα και αναζητώντας τα σωστά κίνητρα.

Και κάπου εδώ βάλαμε μια τελεία στην αβίαστη, συνειρμική και συνάμα απολαυστική συζήτηση με τον καθηλωτικό Αύγουστο Κορτώ ελπίζοντας σε μια επόμενη συνάντηση να συζητήσουμε ό,τι δεν προλάβαμε και ό, τι μας βγει στην πορεία. Ελπίζω να πήρατε μια γεύση! Εμείς ακόμα κρατάμε την ωραία επίγευση!

Αύγουστε, ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα και τους μαθητές μου!

#ΛογοτεχνικόΚαφενείο