Άτιτλο
Πώς να αντισταθείς στην αόρατη δύναμη που σε ελκύει στο απαγορευμένο; Πώς να αντιτάξεις τη λογική στον πόθο; Όταν όλα όσα ποθείς είναι αυτή η μυρωδιά στο σώμα σου, στα ρούχα σου, στα μαλλιά σου. Αυτό το άγγιγμα, που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Αυτό το χάδι που σου κόβει την ανάσα. Το βλέμμα που μέσα του μπορείς να χαθείς, ακόμη και αν δεν μπορείς να το αντέξεις για πολύ. Ο θάνατος θα έρθει, ψυχή μου, και θα έχει τα μάτια σου. Η μοναξιά αυξάνει τη φλόγα του πάθους και γίνεσαι έμμονη ιδέα. Σε σκέφτομαι τη μέρα και σε ονειρεύομαι τη νύχτα. Είσαι ο πειρασμός μου, η Εδέμ που δεν μπορώ να πλησιάσω, το φως που καίει τα μάτια μου όσο πιο πολύ σε κοιτάω. Σαν φάντασμα εμφανίζεσαι και εισβάλλεις βίαια στις σκέψεις μου. Είσαι το ψέμα μου που μια μέρα προσδοκώ να γίνεις η αλήθεια μου. Μάταια όμως. Σαν και εσένα, η ευτυχία δεν είναι παρά ένα ψέμα, ένας ανικανοποίητος πόθος. Όμως ποιος είπε ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για την ευτυχία; Είμαστε πλασμένοι για να υποφέρουμε, ο πόνος όμως είναι γλυκός όταν ξέρεις πως διαφέρεις από τους άλλους. Είμαστε όμως και τόσο μικροί μπρος στην απεραντοσύνη του κόσμου που δεν μπορούμε να παραδεχτούμε την αλήθεια. Ούτε και μπορούμε να την αντέξουμε. Προτιμάμε να περπατάμε ξυπόλυτοι στη φωτιά, από το να παραδεχτούμε πως καιγόμαστε.. Ίσως λοιπόν η μοναξιά να μου αξίζει. Ίσως να γεννήθηκα για να πεθάνω μαζί της. Έχεις πάρει πια τα πάντα. Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω. Αυτό ήταν και το λάθος μου
. Σου έδωσα τα πάντα πολύ εύκολα και εσύ δεν τα είχες καν ζητήσει. Μη συλλογίζεσαι πότε θα ιδωθούμε. Θα ιδωθούμε μία μέρα ξαφνικά, όπως και το μήνυμα του χωρισμού ήρθε ξαφνικά. Μην απελπίζεσαι. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου αυτή τη φορά ό,τι έχεις και ό,τι μπορείς. Μα κατάλαβε επιτέλους ότι δε γυρεύω τίποτε άλλο. Και η ζωή, το άλλο όνομα της αλήθειας, που μια φωνή την ψάχνει μέσα στη σιωπή, ψιθυρίζοντας μυστικά κάτω από έναστρους ουρανούς. Πόθοι ανεκπλήρωτοι επιστρέφουν για να ξυπνήσουν παλιές αναμνήσεις. Πόνος και χαρά όμως γίναν ένα, κάτω από το τελευταίο δάκρυ ενός ήλιου που έχει δύσει προ πολλού. Ακόμα ψάχνει, ακόμα αναζητά, μια ψυχή που δεν ξεχνά... Όμως σώπασε πια. Κοιμήσου. Είμαστε από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα και η μικρή ζωή μας περιβάλλεται μ’ έναν ύπνο. Μην τον σπαταλάς. Δεν έχει άλλα δάκρυα. Κλαίνε όσοι ακόμη ελπίζουν...
