ΟΥ ΜΠΛΕΞΕΙΣ με τον Άρη Σφακιανάκη…

Υπάρχει το ρητό ‘τρίτη και φαρμακερή’. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ο Άρης Σφακιανάκης δεν ήταν διατεθειμένος ούτε στο ελάχιστο να επαληθεύσει αυτή τη ρήση. Για τρίτη φορά λοιπόν φτιάξαμε καφέ για έναν, όχι και τόσο συμβατικό συγγραφέα. Δεν έλειψε όμως ένα ίχνος απογοήτευσης από μέρους του όταν ανακάλυψε πως στο σχολείο δεν προσφερόταν μαύρο ρούμι, που είναι και το αγαπημένο του… Φανερά διαβασμένος και προετοιμασμένος για τη συνάντησή μας, μας αποκάλυψε πως όλα τα βιβλία του – ‘’Όταν βρέχει και φορά παπούτσια κόλετζ’’, ‘’Οι παράξενες συνήθειες της οικογένειας Μόρφη’’, "Ο τρόμος του κενού", "Η νόσος των κινέζικων εστιατορίων", ‘’Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει’’, "Δεν ήξερες... δεν ρώταγες!", "Μπέιμπι Σίτινγκ", "Ου μπλέξεις" – είναι άκρως αυτοβιογραφικά. «Η μοναδική αλήθεια που ξέρω, είναι αυτή που πηγάζει από εμένα τον ίδιο. Πώς θα μπορούσα να λέω αλήθειες μέσα από τα βιβλία μου, εάν δεν έγραφα για εμένα;» ανταπάντησε στους όποιους ενδοιασμούς μας. Μας μίλησε επίσης για την ιστορία μερικών από αυτών. Το πρώτο του, (Όταν βρέχει και φορά παπούτσια κόλετζ) αμφισβητήθηκε αρκετά λόγω της ξένης λέξης στον τίτλο του, κάτι που για την εποχή όπου εκδόθηκε ήταν αρκετά πρωτοποριακό. Όσο για τον τίτλο "Ο τρόμος του κενού" πηγή έμπνευσης αποτέλεσε μια σχέση του εκείνη την περίοδο, η οποία ασχολούταν με τα εικαστικά, και μελετούσε την αντίληψη για το κενό στις αγιογραφίες κατά το μεσαίωνα. Θεωρούταν ανήθικο, ακόμη και αιρετικό το κενό στις απεικονίσεις θείων προσώπων. Ο τρόμος λοιπόν για εκείνο θεωρήθηκε ιδανικός τίτλος για το βιβλίο του. Δεν έλειψε να αναφερθεί ακόμη και σε μια άλλη γυναίκα της ζωής του, στην κόρη του, Μάγια, η οποία αποτελεί κεντρικό -ή όχι πάντα- πρόσωπο αρκετών βιβλίων του. Μας εξομολογήθηκε όμως και το παράπονό του - πέρα από την έλλειψη κώμης που τόσο θα ήθελε να έχει (!) - την αποστροφή της ίδιας καθετί αρχαίου ελληνικού, που όμως του έδωσε την ώθηση, όχι μόνο να γράψει το βιβλίο ‘Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει’ ,στο οποίο μιλούσε ως ένας σύγχρονος Πυθαγόρας, αλλά να ξεκινήσει και μια συζήτηση μαζί μας όλο υπερηφάνεια για τους αρχαίους Έλληνες, προσπαθώντας να μας γοητεύσει έστω και στο ελάχιστο για τους προγόνους μας. Ευσεβής του πόθος ήταν να ακούσει έστω και από έναν αναγνώστη του βιβλίου του, ότι διάβασε κάτι, οτιδήποτε, από τους Μεγάλους Αρχαίους Συγγραφείς - με μια ιδιαίτερη ελπίδα του στο Συμπόσιο του Πλάτωνα – κάτι που όμως δεν συνέβη ποτέ. Άνθρωπος εκτός συνόρων σε όλους τους τομείς, ο Άρης Σφακιανάκης, λατρεύει και έργα ξένων συγγραφέων όπως του Κάφκα και του Μαλρώ, έχοντας όμως μια ιδιαίτερη αγάπη στον Ντοστογιέφσκι. Τα ταξίδια δεν θα μπορούσαν να μην κατέχουν μια σημαντική θέση στη ζωή του, αφού έχει γυρίσει σχεδόν όλο τον πλανήτη, με την καλύτερη συντροφιά που θα μπορούσε να έχει, όπως παραδέχεται ο ίδιος, την κόρη του. Αν και εμφανής λάτρης του γυναικείου φύλου, δεν δηλώνει οπαδός της γυναικείας λογοτεχνίας. Πιστεύει πως μια γυναίκα συγγραφέας είναι μονοδιάστατη και αποτυπώνει μονάχα τη γυναικεία φύση στα βιβλία της και πως ποτέ καμία γυναίκα δεν κατάφερε να κάνει κάτι αντίστοιχο με την Άννα Καρένινα του Τολστόι, ή τη Μαντάμ Μποβαρύ του Φλομπέρ, που οι συγγραφείς τους σκιαγραφούν με μεγάλη επιτυχία το αντίθετο φύλο. Το καυστικό του χιούμορ- όπως αρμόζει σε έναν Υδροχόο- άλλους τους διασκέδασε, άλλους τους βρήκε φανερά αντίθετους, όμως το σίγουρο είναι πως κανέναν δεν τον άφησε αδιάφορο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια τόσο εκρηκτική προσωπικότητα να περάσει απαρατήρητη; Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την παρουσία του και για όλες τις γνώσεις που απλόχερα μας προσέφερε.

#ΛογοτεχνικόΚαφενείο